nieuws
VERSLAG: Flauto-Razzo – De Weerelt (4 - 13)
Goededag beste vrienden,
Vermits geen van de aanwezige spelers zich geroepen voelde om enige woorden vuil te maken aan deze mooie overwinning, zie ik geen andere uitweg dan er zelf maar iets over te schrijven. Het lamlendige gevoel dat duizenden lezers reeds 2 weken op hun honger zitten en totaal in het ongewisse verkeren inzake deze 6de opeenvolgende zege, maakt me onrustig en is bijwijlen ondraaglijk. Vandaar.
Probleem is wel dat ik de match helemaal niet gezien heb. Toen het eerste fluitsignaal weergalmde, bevond ik me immers in een ruimte van zo’n 20 op 30 cm hetgeen moest doorgaan voor een passagiersstoel op een 737 van American Airlines, moeder aller kutluchtvaartmaatschappijen. Om dan nog maar te zwijgen over die midget-beenruimte die zelfs drie maten te klein is voor een pasgeboren dwergpygmee. Wat volgt is dus een betrachting het wedstrijdverloop zo accuraat mogelijk weer te geven. Mijn enige bron is de “hearsay” gelijk ze in het Engels zo mooi plegen te zeggen. Verschoning dus indien dit schrijven niet volledig strookt met de werkelijkheid.
De wedstrijd was op zijn minst eigenaardig te noemen. Al tijdens de opwarming waren de jongens van Flauto-Razzo zwaar van slag bij het aanschouwen van zulkse goddelijke creaturen die op de meest achteloze wijze het ene kunststukje na het andere uit de rijk gevulde trukendoos toverden. Het haar van de White Stars zou erbij verbleken! Sam jongleerde met de bal alsof het niets was en wist zelfs bijna zijn persoonlijk record te verbreken. Helaas sprong de bal bij de derde toets ietwat ongelukkig van zijn voet weg. Bart warmde doelman Koene op en dit op eerder briljante wijze. Schijnbaar moeiteloos trapte hij immers steevast vanachter zijn steunbeen op doel, waarbij hij bij de 8ste poging de bal reeds half wist te raken. Koene pareerde het vervaarlijke balletje met klasse: via de paal, zijn voet, de deklat, zijn achterhoofd en nog eens de deklat klemde hij vastberaden de bal tussen beide onderbenen. Kjel dwong menig flikkering af in de plaatselijke ogen door stijlvol stil te staan in zijn nagelnieuwe oranje schoenen. Van Stijn en Ferre vooralsnog geen spoor doch het plotse leeglopen van de kantine liet vermoeden dat ze beide de sanitaire voorzieningen hadden opgezocht. Veruit het meeste ontzag was er echter voor Larry, onze alomgevreesde topschutter pakte immers uit met zijn ondertussen wereldwijd tevergeefs geïmiteerd showke, genaamd de “BackBounce”.
Dit spektakel zou zijn effect niet missen. De scheidsrechter floot de wedsrtijd op gang en de totaal verwarde thuisploeg trok enigszins verrassend resoluut ten aanval, hetgeen zich al binnen de minuut vertaalde in een doelpunt. Gelukkig voor ons hadden ze zich van speelhelft vergist en hun eigen doelman zonder al te veel moeite te grazen genomen. Consternatie alom, 0-1 voor de Weerelt en aftrap aan Flauto-Razzo. Hopla balletje opzij, pasje diep en pats binnen doch wederom in het hoogsteigen doel: 0-2 dus. Bij de Weerelt vonden ze deze gang van zaken wel best behalve 1 man dan. Larry had al snel door dat hij op deze manier zijn doelpuntentotaal niet kon aandikken. Wat daarop volgde, viel te bestempelen als een schertsvertoning van het schertsachtige type. Flauto-Razzo trok nog steeds de aanvalskaart richting eigen doel, ditmaal echter gehinderd door Larry die als een bezetene de bal trachtte te veroveren om dan zelf op doel te besluiten. Een luide vloek weergalmde toen Larry zijn schot gepareerd zag door de thuisdoelman waarbij de rebound keurig werd binnengetikt door 1 van de verwarde Flauto-Razzo-spelers: 0-3. Ondertussen rook ook Ferre, die totnogtoe niet wist te scoren in een competitieduel van De Weerelt, zijn kans en ook hij begon het vijandige doel te verdedigen met een persoonlijk succesje in het achterhoofd. Zo ging dat maar door en uiteindelijk werd de rust gehaald met een 0-7 voorsprong, wat gezien de aparte tactiek van de tegenstander nog niet overdreven was. Larry en Ferre wisten uiteindelijk ook een doelpuntje mee te pikken. De rest van de Weereltploeg vond het toch allemaal een beetje aan de saaie kant en besloot te gaan douchen en op initiatief van Stijn pinten te gaan pakken.
De tweede helft was van dezelfde bever een staart en uiteindelijk floot de scheidsrechter af bij een 4 – 13 eindstand. De doelman van Flauto-Razzo wist mits enkele welgemikte dropshots immers nog 4 keer in het lege doel te besluiten. Hij was de enige die besefte wat er gebeurde doch zijn maats dachten er het hunne van en bleken onvermurwbaar.
De thuisploeg vierde de vermeende overwinning op uitgelaten wijze en de Weereltspelers besloten wijselijk als dieven in de nacht te verdwijnen alvorens Flauto-Razzo zou beseffen dat er iets niet volledig in de haak was.
Dus moesten ze dit lezen: treurt niet, dit kan immers de beste overkomen.
Ziezo, indien er eventuele onwaarheden in dit verslag voorkomen: Verschoning!
Jemme
Vermits geen van de aanwezige spelers zich geroepen voelde om enige woorden vuil te maken aan deze mooie overwinning, zie ik geen andere uitweg dan er zelf maar iets over te schrijven. Het lamlendige gevoel dat duizenden lezers reeds 2 weken op hun honger zitten en totaal in het ongewisse verkeren inzake deze 6de opeenvolgende zege, maakt me onrustig en is bijwijlen ondraaglijk. Vandaar.
Probleem is wel dat ik de match helemaal niet gezien heb. Toen het eerste fluitsignaal weergalmde, bevond ik me immers in een ruimte van zo’n 20 op 30 cm hetgeen moest doorgaan voor een passagiersstoel op een 737 van American Airlines, moeder aller kutluchtvaartmaatschappijen. Om dan nog maar te zwijgen over die midget-beenruimte die zelfs drie maten te klein is voor een pasgeboren dwergpygmee. Wat volgt is dus een betrachting het wedstrijdverloop zo accuraat mogelijk weer te geven. Mijn enige bron is de “hearsay” gelijk ze in het Engels zo mooi plegen te zeggen. Verschoning dus indien dit schrijven niet volledig strookt met de werkelijkheid.
De wedstrijd was op zijn minst eigenaardig te noemen. Al tijdens de opwarming waren de jongens van Flauto-Razzo zwaar van slag bij het aanschouwen van zulkse goddelijke creaturen die op de meest achteloze wijze het ene kunststukje na het andere uit de rijk gevulde trukendoos toverden. Het haar van de White Stars zou erbij verbleken! Sam jongleerde met de bal alsof het niets was en wist zelfs bijna zijn persoonlijk record te verbreken. Helaas sprong de bal bij de derde toets ietwat ongelukkig van zijn voet weg. Bart warmde doelman Koene op en dit op eerder briljante wijze. Schijnbaar moeiteloos trapte hij immers steevast vanachter zijn steunbeen op doel, waarbij hij bij de 8ste poging de bal reeds half wist te raken. Koene pareerde het vervaarlijke balletje met klasse: via de paal, zijn voet, de deklat, zijn achterhoofd en nog eens de deklat klemde hij vastberaden de bal tussen beide onderbenen. Kjel dwong menig flikkering af in de plaatselijke ogen door stijlvol stil te staan in zijn nagelnieuwe oranje schoenen. Van Stijn en Ferre vooralsnog geen spoor doch het plotse leeglopen van de kantine liet vermoeden dat ze beide de sanitaire voorzieningen hadden opgezocht. Veruit het meeste ontzag was er echter voor Larry, onze alomgevreesde topschutter pakte immers uit met zijn ondertussen wereldwijd tevergeefs geïmiteerd showke, genaamd de “BackBounce”.
Dit spektakel zou zijn effect niet missen. De scheidsrechter floot de wedsrtijd op gang en de totaal verwarde thuisploeg trok enigszins verrassend resoluut ten aanval, hetgeen zich al binnen de minuut vertaalde in een doelpunt. Gelukkig voor ons hadden ze zich van speelhelft vergist en hun eigen doelman zonder al te veel moeite te grazen genomen. Consternatie alom, 0-1 voor de Weerelt en aftrap aan Flauto-Razzo. Hopla balletje opzij, pasje diep en pats binnen doch wederom in het hoogsteigen doel: 0-2 dus. Bij de Weerelt vonden ze deze gang van zaken wel best behalve 1 man dan. Larry had al snel door dat hij op deze manier zijn doelpuntentotaal niet kon aandikken. Wat daarop volgde, viel te bestempelen als een schertsvertoning van het schertsachtige type. Flauto-Razzo trok nog steeds de aanvalskaart richting eigen doel, ditmaal echter gehinderd door Larry die als een bezetene de bal trachtte te veroveren om dan zelf op doel te besluiten. Een luide vloek weergalmde toen Larry zijn schot gepareerd zag door de thuisdoelman waarbij de rebound keurig werd binnengetikt door 1 van de verwarde Flauto-Razzo-spelers: 0-3. Ondertussen rook ook Ferre, die totnogtoe niet wist te scoren in een competitieduel van De Weerelt, zijn kans en ook hij begon het vijandige doel te verdedigen met een persoonlijk succesje in het achterhoofd. Zo ging dat maar door en uiteindelijk werd de rust gehaald met een 0-7 voorsprong, wat gezien de aparte tactiek van de tegenstander nog niet overdreven was. Larry en Ferre wisten uiteindelijk ook een doelpuntje mee te pikken. De rest van de Weereltploeg vond het toch allemaal een beetje aan de saaie kant en besloot te gaan douchen en op initiatief van Stijn pinten te gaan pakken.
De tweede helft was van dezelfde bever een staart en uiteindelijk floot de scheidsrechter af bij een 4 – 13 eindstand. De doelman van Flauto-Razzo wist mits enkele welgemikte dropshots immers nog 4 keer in het lege doel te besluiten. Hij was de enige die besefte wat er gebeurde doch zijn maats dachten er het hunne van en bleken onvermurwbaar.
De thuisploeg vierde de vermeende overwinning op uitgelaten wijze en de Weereltspelers besloten wijselijk als dieven in de nacht te verdwijnen alvorens Flauto-Razzo zou beseffen dat er iets niet volledig in de haak was.
Dus moesten ze dit lezen: treurt niet, dit kan immers de beste overkomen.
Ziezo, indien er eventuele onwaarheden in dit verslag voorkomen: Verschoning!
Jemme